Rode laarsjes voor de regen

Ik heb een rare eigenschap. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik heb verschillende rare eigenschappen en één daar van is dat ik uitkijk naar de herfst en de winter. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om op een mooie herfstdag door een hoop gekleurde herfstbladeren te stappen, een wandeling langs het strand te maken wanneer het stormt of buiten te zijn wanneer de zon schijnt en het tegelijkertijd vriest dat het kraakt. Heerlijk! Dat is, denk ik, op zich niet zo vreemd, maar een andere reden om uit te kijken naar de "r in de maand" is de inhoud van mijn klerenkast. Mijn fijnste, leukste, mooiste en meest favoriete kledingstukken zijn winterkleren. Die staan me. Die zitten lekker. Daar voel ik me goed in. Stukken meer dan in de zomerkleren waarvan ik er ook een stuk minder bezit. De laatste maanden ben ik zo nu en dan weer wat kledingstukken rijker geworden en van de week heb ik enkele nieuwe dingen gepast en gecombineerd. Rode laarzen die ik al heel lang wilde hebben, maar niet kon vinden, gevonden in mijn maat tijdens de uitverkoop, onder een een lekker warm donker blauw jurkje. Of een fijne longsleeve op een hippe skinny. Een bijzondere combinatie voor mijn doen: skinny met, mijn rode, laarzen over de broek. Nooit gedacht dat ik dat eens zou aantrekken. Maar oh wat zit dat fijn! Of het super stoere jasje op mijn favoriete spijkerbroek. En niet te vergeten die dikke wolle sjaal die tot m'n neus komt en rode wangen! Hmmmmm. Kom maar met dat winter-kleren-weer!



Afbeelding: bron onbekend

Pipperig

Roelie was jarig. Maanden geleden had ik al bedacht wat we haar zouden geven. Iets servies-erigs van de nieuwe Pip collectie. Ze had namelijk een Pip-schaal gekregen en vond hem erg mooi. Ik was in mijn sas want ik houd erg van cadeautjes geven, maar vooral van cadeautjes geven die ik zelf heel erg leuk vind. Ik had me al voorgenomen om in mijn favoriete zelf-in-Zwolle-ontdekte winkel iets leuks van Pip op de kop te tikken. Tot enkele weken later. Ik had voor mezelf een tas gemaakt. Ik was er nogal trots op want hij was best goed gelukt. Roelie had de tas bekeken en zei dat ze er ook wel zo één wilde. Toen begon ik te twijfelen. Wordt het iets van Pip of wordt het een tas? Het compromis-ideetje werd me in de schoot geworpen toen ik over de vrijdag stoffenmarkt liep. Ik zag een stofje dat één en al Pip uitstraalde. Het was perfect! Wel de Pip stijl, maar dan in een mooie grijze kleur. Een beetje van Pip, een beetje van Roelie en een beetje van Iederene.

Kleurenfeest

Vorige week heb ik gezellig met Maaike in de stad zitten koffieleuten. We zaten bij Coffee United en daarnaast zit een zaakje met erg leuke sieraden, sjaals, tassen en andere accesoires. Ze verkopen ook een heleboel fantastische kralen. In de etalage hingen nu kettingen vol kleuren waarvan mijn handen en mijn hoofd begonnen te kriebelen. Ik heb al heel lang niet meer 'gekraald' en ik kreeg spontaan zin om weer eens heerlijk te prutsen. Kleuren, heel veel kleuren en mooie kralen. Dat wil ik! Ik wil een ketting voor mezelf maken. Eentje die ik ook écht leuk vind om te dragen. Ik heb de voorbeelden bekeken en de kast met kralen doorgesnuffeld. De inspiratie voor dé ketting kwam niet en dus heb ik me sterk gedragen door zonder één kraal te kopen de winkel uit te lopen. Ik besloot om eerst op zoek te gaan naar een mooie kraal die ik als basis zou gaan nemen. Een paar dagen later was ik in een ander, pas ontdekt, winkeltje waar ik dé basiskraal vond. Opgetogen kocht ik er hier drie van en snelde naar die andere winkel. Ik ben me te buiten gegaan aan het uitzoeken van mooie, gekleurde, vrolijke kralen. Een waar kleurenfeest. Toch mist er nog net iets dus de kralen liggen netjes te wachten totdat ik ze transformeer in een vrolijke ketting. Ik heb er nu al zin en kan niet wachten totdat ik, om een zin van Leni Saris te gebruiken, me over mijn hoopjes kralen buig en een kleurenfeest ga vieren.

"... ze boog zich over de hoopjes kralen en vierde een kleurenfeest."

Knuffelen

Vandaag heb ik m'n vriendinnetje Alide weer gezien. Ze heeft twee-en-half jaar in Zuid-Afrika gewoond waarvan ze de laatste anderhalf jaar daar ononderbroken is geweest. Vanmiddag kwam ze me opzoeken en ons 'nieuwe' huis bekijken. Heerlijk om haar weer te zien en te kunnen knuffelen. We hebben uren aan de eettafel zitten theeleuten en hebben eindeloos (bij)gekletst. Alsof er nooit anderhalf jaar heeft tussen gezeten.

Blauwe vingers

Afgelopen week logeerden Renate en Jasper een paar dagen bij ons. Gezellige dagen met pannenkoeken, Disneyfilms, voorlezen, waterfestijn in de badkamer, patat, veel te laat slapen en een heleboel lol. Naast al die leuke dingen leek het ons leuk om wat met Renate en Jasper te gaan ondernemen. Na wat rondgesnuffeld te hebben kwamen we de "Blauwvinger speurtocht" tegen. Een speurtocht voor kinderen door de Zwolse binnenstad. Tijdens de speurtocht moeten de kinderen een route lopen en onderweg vragen beanwoorden. Super leuk! Zij hadden lol en wij leerden ook nog eens wat over de stad waar we toen, op een paar dagen na, een jaar wonen. We hebben geleerd en geproefd wat Zwolse balletjes zijn, wie Potgieter was en wanneer hij leefde, dat de Sassenpoort de Sassenpoort heet en waarom de Zwollenaren Blauwvingers genoemd worden. Alhoewel. Renate en Jasper vroegen steeds waarom het nou Blauwvingers heette, maar iedere keer wanneer we dit wilden vertellen waren ze alweer afgeleid door iets anders. Ze hebben met recht hun Blauwvinger speurneuzen diploma ontvangen, maar dan zonder te weten waar dat Blauwvingers nou toch eigenlijk vandaan komt...

'Ik zal jou nooit vergeten,' zei hij zacht

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
'Gezellig,' zei de eekhoorn.
'Maar daar kom ik niet voor,' zei de mier.
'Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?'
'Nouja... een klein beetje dan.'
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
'We moeten elkaar een tijdje niet zien,' zei hij.
'Waarom niet?' vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zomaar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
'Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,' zei de mier.
'Missen?'
'Missen. Je weet toch wel wat dat is?'
'Nee,' zei de eekhoorn.
'Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.'
'Wat voel je dan?'
'Ja, daar gaat het nou om.'
'Dan zullen we elkaar dus missen,' zei de eekhoorn verdrietig.
'Nee,' zei de mier, 'want we kunnen elkaar ook vergeten.'
'Vergeten! Jou?!' riep de eekhoorn.
'Nou,' zei de mier. 'Schreeuw maar niet zo hard.'
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
'Ik zal jou nooit vergeten,' zei hij zacht.

'Nou ja,' zei de mier: 'Dat moeten we nog maar afwachten. Dag!'
En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken.
De eekhoorn begon hem onmiddelijk te missen.
'Mier,' riep hij, 'ik mis je!' Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
'Dat kan nu nog niet!' zei de mier. 'Ik ben nog niet eens weg!'
'Maar het is toch zo!' riep de eekhoorn.
'Wacht nou toch even,' klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukennotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond, maar dan miste hij de mier weer.
's Middags hield hij het niet langer uit en ging naar buiten. Maar hij had nog geen drie stappen gedaan of hij kwam de mier tegen, moe, bezweet, maar tevreden.
'Het klopt,' zei de mier. 'Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.'
'Zie je wel,' zei de eekhoorn.
'Ja,' zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen ze naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.


Uit: 'Misschien wisten zij alles' van Toon Tellegen

De eerste kus

Ik gaf nog nooit De Eerste Kus.
En ook nog nooit een tweede.
Soms ben ik bang dat ik nooit kus
voor ik ben overleden.

Er is iets met de Eerste Kus,
ik ken duizenden verhalen.
Ik weet alleen niet hoe het voelt
- da's niet te achterhalen.

Een kusje achter het fietsenhok,
een kusje op het strand.
Een kusje als een lentebries,
Of keihard tand op tand.

Met open mond, gesloten mond,
met ogen dicht of open...
Het kleine opgevouwen briefje:
Wil je met me lopen?

En iedereen weet nog met wie
en iedereen weet waar.
En zij gaf hem iets heel erg moois
en hij gaf iets aan haar:

de haarlokken in medaillons,
ringen in kleine doosjes,
gedichten in het natte zand,
en altijd rode roosjes.

En dan het kleine ongeluk:
soms was er een zó bang...
ze struikelde van angst en oeps!
Daar beet ze in zijn wang.

Ik ken alle verhalen wel,
maar ik wil zelf zo graag!
Wil jij misschien, mijn lief,
mijn hart,
wil jij, met mij, vand... mmm!

Mmmmm!
Mmmmmm!
Mmmmmmm!
Mmmmmmmm!

Was dit nu liefde? Niet alleen.
't Was ook verlegenheid.
Maar niet verlegenheid alleen.
Ik voelde trots in mij.

Was het wel trots? Niet trots alleen.
'k Was ook een beetje bang.
Ik was onzeker, schaamde mij:
Kuste ik niet te lang?

Er is iets met De Eerste Kus.
Je voelt, als is 't maar even,
alle gevoelens tegelijk.
Eén keer per mensenleven.

Gelezen in "Flow" vakantieboek
Uit: Fanfare van Sjoerd Kuyper



Afbeelding van: acampora.nl

Vrolijkheid

Maanden geleden heb ik heel enthousiast zaadjes gezaaid en gehoopt dat ze uit zouden komen. Ik heb een oppottafel gekocht en die vol gezet met allemaal leuke bloempotjes (of dingen die voor bloempotjes door kunnen gaan). Bij de kringloop kun je voor niks heel veel potjes kopen en ze hebben, althans waar wij waren, heel veel keus. Het geheel staat in het voortuintje en doet heel gezellig aan. Toen de zaadjes, volgens de beschrijving op hun verpakking, uit zouden moeten komen heb ik dagelijks vol hoop de potjes bestudeerd. Grondig bestudeerd, maar er bleef niks te zien. Uiteindelijk groeiden er uit een aantal potjes wat groene sprieten. Zó saai. Lange, groene sprieten! Dat wil ik niet; ik wil bloemen! Ik zag een oppottafel voor me met een zee van bloemen er op in allemaal verschillende en gekleurde potjes. Ik heb er een paar "kant-en-klare-bloemen" tussen gezet, maar omdat de zon de hele dag vol op die kant van het huis staat hielden die bloemen het niet lang uit. Of dat nou aan de bloemen of aan mij lag durf ik niet te zeggen... Van m'n opa heb ik een aantal schalen/potten gekregen en die wilden we leuk gaan vullen en op de picknicktafel in de tuin zitten. Dus maakten Arjan en ik een uitje naar het tuincentrum om "kant-en-klare-bloemen" te gaan kopen. Wel zo makkelijk en je hebt er meteen lol van. Daar hebben we we massaal 'perkgoed' ingeslagen. Het is handig 'kant-en-klaar', gekleurd, kan vol in de zon en ze kostten zeven euro voor 18 blompies. Met ons autootje vol met bloemen reden we naar huis en hebben we onze nagelranden zwart gewerkt. Het resultaat is een oppottafel met een bloemenzee in verschillende, gekleurde potjes! Precies zoals de bedoeling was! Volgend jaar proberen we het zaaien wel een keer opnieuw...

Terug in de tijd

Vanmiddag las Arjan een krantenberichtje via de website van de Leeuwarder Courant. Alsof ik terug in de tijd ging en een krantenberichtje over mezelf las. Toen ik aan de Boksdoornstraat in Leeuwarden woonde is het slot van mijn kelderbox ook geforceerd waarna mijn fiets er uit is gejat. Maf...

Vogel

Als ik weg wil,
Word ik soms een vogel
Dan ga ik op mijn tenen staan
En vlieg ik heel ver hier vandaan.

Over de huizen en het bos,
Op eigen wieken, helemaal los.
Over de puntige bergen
En de diepe zee;
ALs je wil dan mag je mee.

Voel de wind langs je oren,
Voel de wind langs je haar.
Hij blaast
Alle gedachten uit je hoofd,
Anders ben je veel te zwaar.


Gelezen in "Flow" nummer 5 -2010
Uit: Een lampje van de nacht van Theo Olthuis